O.S.T.R.: 1980

Mogę tu umrzeć za ten rap, za ten hip-hop, za rytm ten I choć sama śmierć w sobie jest pomyłką w zamyśle Pojmując statystycznie, kto nas zechce uleczyć? W rękach karty życia trzymam, tylko niepotrzebne skreślić To powietrze mnie męczy, układ w mieście pajęczyn Każdy problem, żyjąc z ludźmi, to w projekcie się piętrzy Ten stres i zaniedbanie, powodują nerwy Gdy budzę się nad ranem, czuje się niepotrzebny Nie chcę skończyć jak kołek, czy w garniturze hołek Bo największe sukcesy to się odnosi pod stołem Lolek na drogę, kop w dupę na zachętę Czy zdążę wszystko nagrać, jeśli wkrótce odejdę Te pretensje nie do mnie, nie wymięknę jak Allways Bo nawet gdy zwariuję, to nie wepchniesz mnie w kołnierz Żyć oszczędnie, spokojnie, tak mnie nauczono w domu Trzymając mic-a w dłoni walczę tu o honor ziomów! Za słowo do grobu, tuu wiara w każdy wers Bo szacunek ma do prawdy tylko ten co patrzy wstecz Ten rap zamrozi(ł) rtęć, jak i krew w twoich żyłach Jeśli nie wiesz ile znaczy dla życia łakomych chwila. Sekundy do końca, wszystko tu traci kontrast Przy stole się pytam czy to już ostatni obiad Czy prowokacji korba i nieudany żart Za te noce nieprzespane i wyuzdany skarb To pochłania, i co, mam tak odejść tu bez pożegnania? W kraju hipokrytów życie nie potrafi kłamać Biorę ten bagaż, jak każdy w wyobraźni staram się te sprawy poukładać W cierpliwość wyposażam każdy zmysł, jeśli miałbym tu zniknąć To doprawdy nie dziś, oddam wszystko by żyć, reagować na światło Chłonąć planety cykl z ziemi i czerpać bogactwo Dużo nie chcę, usiądź, wiem, że tu powietrze nie najświeższe, rozluźnij swoje mięśnie Nieznane mi zaklęcie na stres, ale mam kwiaty, co wyrównają straty Bo ważne, że jest pięknie, nie muszę być bogaty i nie będę Chyba że szczęście odpłaci za ten pręgierz Stać w kolejce do nieba, ta prawda zbyt okrutna Mogę stać w tej kolejce i nie doczekać jutra.