Rufus Wainwright: Dinner At Eight

Choćbyś był nie wiem jak silny
Powalę cię
Jednym małym kamykiem
Złamię cię
I okaże się ile jesteś wart
Ile naprawdę jesteś dla mnie wart

Kolacja o ósmej była okay
Do toastu pełnego blasku
Było świetnie aż przez te stare piśmidła
Zaczęło się znowu
No tak, to pewnie znowu moja wina

Dlaczego jest tak
Że zawsze jestem tym, który musi odejść
Że zawsze jestem tym, któremu się każe spadać
Kiedy to ty, dawno temu
No tak, w dryfującym białym śniegu
Opuściłeś mnie

Więc podnieś pięści, a ja zrobię to samo
Nie ma ucieczki z miejsca zbrodni
Sam bóg wybrał miejsce
Gdzieś przy krańcu świata
Gdzieś pod koniec naszego życia

Ale do tego czasu, Tato, nie, nie dziw się
Że chcę zobaczyć łzy w twoich oczach
Wtedy będę wiedział, to musiało być dawno temu
W dryfującym białym śniegu
Kochałeś mnie

Choćbyś był nie wiem jak silny
Powalę cię
Jednym małym kamykiem
Złamię cię
I okaże się ile jesteś wart
Ile naprawdę jesteś dla mnie wart