Sokół: Poczekania Dusz

Odstawiam na bok te wszystkie lyche sprawyZarzucam kurtkę i śródmieście Warszawy wita mnieChoć mało czasu, zawsze coś znajdęBy z koleżkami ruszyć na lokalną knajpęW środku to samo, zawsze te same pyskiRęka do góry i ogólnie cześć wszystkimMamy swój stolik co ma jedną nogę mniejsząWkładamy pod nią klapkę od szlugów zgiętąJak ktoś go zajmie to ewentualnie drugiW rogu sali zawsze siedzi Adaś co ma długiPani Tereska przynosi po herbacieSzefunio coś zagaja - jak chłopaki gracie?Dzisiaj pas staruszku, nic nie mamWczoraj wyłożyłem się na trzech pod rząd rowerachPierdolę hazard, każdy to powtarzaJak przegra, a jutro znów do tego wracaSzczupła Lucyna niedostępna niczym zjawaNiezłe imię w dwa tysiące siódmym, WarszawaKtoś za nią zerka przez ten dym co i ruszNiejeden już chciał jej stamtąd zdmuchnąć kurzRaz Bogdan stróż kupił jej bukiet różTaka świetlica, poczekalnia duszWeź lód krusz, daj tuzin szklanek barmanieManiek zrobił flaszkę, mu wszedł kupon na sześć baniekTa lokalna dziura, ta która dla żula to kolebkaTu pełen wirtual hula, tutaj jest z nas setkaTłum zamula, wkraczasz okular, zachodzi mgła tu jak rytuałFormuła od rana lana jest do szkła pełna kultura taTo jest natura tego miejscaA niejeden akurat w tych murach swe życie przespałTo piedestał do pokera dobiera pan starczyWalczy aż w końcu do zera zaczyna maszyna karcić goNie starczy, to jak matka, krecha w zeszycieCała aż się marszczy, walczy tak przez całe życiePicie, spanie, wstanie, zostaje granie i chlanieNie odstaje go ani na krok, kombatant powstanieCo czekanie aż nastanie pro schyłek pomyłekBo granie na banie tego to za duży wysiłekTo jakby wziąć i żyłę sobie chlasnąćTo jakby poczekalnia dusz co chciałyby już zasnąć[x2]To poczekalnia, gdzie wchodzisz by zabić czasTo przechowalnia, którą zaliczył każdy z nasPóki wybranka nie da szczęścia ci w całościBędziesz tu w oparach dymu gościł