Tadeusz Wo: Odcie

Co to było?Jak się mogło zdarzyć?Skrzypiec obłok wzleciał niezwykle wysoko,A ich włosy-struny wplecione we wiatrW najcichsze westchnieniaA włosy struny jak noc, kiedy księżyc jak wieczór w maciejkachI były tak ogromne, choć takie maleńkie że I największe marzenia się na nich mieściły.A kiedy wzruszone biegły leciuśko przez siebie, przez palce, przez oczy, przez skamieniałe pola.W olśniewających jeziorach I gdy się rozbiegały do dźwięków srebrnych, dźwięków niemal żywych.Gdy nisko kołowały złotym od spokoju rojemTo wydawało się pewnym że musiały być czarodziejskieA skrzypce miały skrzydła otwarte na zamyślone jezioraA czasem się podrywały do tak wysokiego lotu, że widać ich prawie nie byłoTu czasu nie byłoA one leciały prosto w tężejące słońce, coraz mniejszeW strunach ich tyle się siły mieściło że umierały najmniejsze westchnieniaTu czasu nie byłoA kiedy niskim obuchem uderzały w uszy, głusi rozwierali ręce i jaskółki nie kończyły się w locieTu czasu nie byłoTu czasu nie byłoBo w strunach ich tyle się płaczu mieściło, że stąd te jezioraA bo w ich strunach mieszkał i strach i paraliżTu czasu nie byłoA bo w ich strunach koczowały od świtu do złamania smyczka tłumy spragnionych ślepcówA bo ich struny były ciężarne od nadmiaru, czas się tu nie liczył a przestrzeń pomiędzy nimi I echem była wydrążonaTu czasu nie byłoA bo one drążyły się w powietrzu kanałami przesiąkniętymi butwiejącym sianem I kiedy natrafiały na ciszę, tak biły bezsilnie strunami, że same się w ciszę zmieniałyTu czasu nie byłoGodziny zaokrąglały się w mgnienie sekundy różowe na brzegu I czas ich nie rdzawił, tu czasu nie było I nie było przestrzeniTu czasu nie byłoLasy podbiegały żywicą, powietrze pękało w spojeniach I nawet przestrzeni nie było I wszystko było jednakowo ważne I jednakowo bez znaczeniaTu czasu nie byłoJestem muzyka rozwieszona na uderzeniach gromówCzuła na światło i tak spragniona się czułam, że aż nierzeczywistaI teraz rozumiem świętych pańskich, biedulków spopielanych przez wewnętrzny ogieńI wiem teraz skąd światło się bierze, skąd ogień, skąd kiedyś być może powstałamI wtedy jestem I wtedy chodzę po lesie, po sobie, drzewom liście głaszcze,Liście, tyle skrzypiec, tyle muzyki zielonejLiście, tyle skrzypiec, tyle muzyki zielonejI oto się kamień otwieraI oto się kamień otwieraJestem muzyka rozwieszona na uderzeniach gromów