Don McLean: Empty Chairs

Po nieprzespanej nocy, gdy nadchodzi brzask
Czuję jak spływa dreszcz w księżyca blask
Błękitne smugi mogą przez mą szybę biec,
Jak ćmy, co tańczą wkoło przy płomieniach świec

I wciąż myślę, czy o tym wiesz,
Że nie rozumiałem Cię,
Choć mówiłaś mi, że, że odejść chcesz,
Nie chciałem wierzyć, że tak stanie się.

Księżyc zwykł oświetlać kontur twarzy Twej,
Gdy Twoje włosy legły na poduszce mej.
Zapach Twych kwiatów został ze mną niczym gest
Współczucia od miłości, która martwa jest.

I wciąż myślę, czy o tym wiesz,
Że nie rozumiałem Cię,
Choć mówiłaś mi, że, że odejść chcesz,
Nie chciałem wierzyć, że tak stanie się.

Nie wierzyłem nigdy w słowa Twe.
Nie wiem, jaki był ich sens i tło.
Nie wiedziałem, jak zabraknie Cię
Gdy odejdziesz, nim zrobiłaś to.

Świt przychodzi i odchodzi. Nie żal mi.
Zmierzch przynosi mi wspomnienia lepszych dni.
Puste izby, w których słychać echa głos.
Puste krzesła. Na nich pustych ubrań stos.

I wciąż myślę, czy o tym wiesz,
Że nie rozumiałem Cię,
Choć mówiłaś mi, że, że odejść chcesz,
Nie chciałem wierzyć, że tak stanie się